قرارداد هاي هوشمند
ايده قراردادهاي هوشمند (Smart Contract) اولين بار توسط يك دانشمند آمريكايي در حوزه كامپيوتر به نام نيك سابو (Nick Szabo) در سال 1994 بيان شد. قرارداد هوشمند يا Smart Contract، نوعي قرارداد است كه بين دو نفر يا بيشتر براي توافق برسر مسئله اي بسته ميشود. بنابراين به معناي نوعي تعهدنامه يا توافق نامه است.
اما تفاوتي كه با روش هاي سنتي وجود دارد، اين است كه قرارداد هوشمند برپايه بلاكچين ايجاد ميشود، بنابراين به صورت كاملا شفاف و غيرقابل دستكاري براي عموم قابل مشاهده است.
قرارداد هوشمند، درواقع يك پروتكل كدنويسي شده است كه با زبان هاي مختلف برنامه نويسي توسعه مييابد. يك برنامه نويس، شرايط مشخصي را براي قرارداد كدنويسي ميكند، و درادامه تنها كاري كه يك قرارداد انجام ميدهد، اجراي شرايطي است كه برايش تعريف شده. مانند يك ماشين خودكار، تعهدات را برعهده ميگيرد و دقيقا مطابق با شرايط تعريف شده، به اجراي آن ميپردازد.
مزيتي كه قرارداد هوشمند نسبت به روش سنتي ارائه ميدهد، اين است كه شما نيازي نداريد تا طرف مقابل خودرا بشناسيد و يا به آن اعتماد كنيد. اين قراردادها بسيار قابل اعتماد هستند چراكه ازماهيت شفاف و غيرقابل تغيير بلاكچين استفاده ميكنند. به اين معنا كه زماني كه قرارداد هوشمند در بلاكچين ايجاد و ذخيره شد، هيچ راهي براي تغيير و يا دستكاري آن وجود نخواهد داشت و شرايط را بدون چون و چرا اجرا خواهد كرد.
برچسب: ،